Scenariusz widowiska oparty jest na tekście biblijnym (Stary Testament). Autorstwo „Pieśni nad Pieśniami”, wyrosłej ze starej ludowej tradycji pieśni weselnych, przypisywane jest królowi Salomonowi. Każda fraza „Pieśni nad Pieśniami” tchnie radością życia i jest hymnem ku chwale najczystszego, najwznioślejszego uczucia, jakim jest miłość w jej ludzkim i mistycznym wymiarze – kobiecym i męskim, od narodzin, poprzez jej dojrzewanie, aż do triumfalnego spełnienia.
Fragmenty recenzji:
Niepołomice. Krakowska Opera Kameralna wystąpiła z premierą „PIEŚNI NAD PIEŚNIAMI”.
W to udramatyzowane oratorium Króla Salomona, któremu przypisuje się autorstwo „Pieśni nad Pieśniami”, autorka scenariusza, choreografii i reżyserka Jadwiga Leśniak- Jankowska włączyła także fragmenty z Księgi Rodzaju i Księgi Koheleta. Sama wcieliła się też w rolę jednego z Proroków. Muzyka Ewy Korneckiej idealnie współbrzmiała ze słowem, zaś subtelnym dopełnieniem całości była scenografia i kostiumy autorstwa Katarzyny Muchy. Za kierownictwo muzyczne i znakomite poprowadzenie orkiestry KOK brawa zebrał także Waldemar Groń. (Wanda Ryszkiewicz, „Dziennik Polski”, 16 lutego 2009)
„Pieśń nad Pieśniami”
Lubię spektakle Krakowskiej Opery Kameralnej. Mają swój klimat i oryginalny charakter, w dużej mierze podyktowany (…) zainteresowaniami artystycznymi Jadwigi Leśniak – Jankowskiej, autorki scenariuszy i inscenizatorki większości tytułów w repertuarze KOK. Udramatyzowane oratoria w jej reżyserii mają szlachetną prostotę, trafiającą artystyczną prawdą do serc widzów i słuchaczy.
Na święto zakochanych 14 i 15 lutego odbyły się na Zamku w Niepołomicach i w krakowskiej siedzibie Opery Kameralnej premierowe spektakle Pieśni nad Pieśniami. Jadwiga Leśniak–Jankowska, tworząc scenariusz, biblijne teksty rozdzieliła pomiędzy cztery postaci: Oblubienicę, Oblubieńca i dwoje Proroków oraz wprawiła te postaci w ruch (jej autorstwa była reżyseria i choreografia). Całość muzyką oprawiła Ewa Kornecka. Kierownictwo muzyczne sprawował Waldemar Groń, kierujący też niewielkim (ale dobrym) zespołem instrumentalnym. Delikatną scenografię i ładne stroje zaprojektowała Katarzyna Mucha. (…) Jadwiga Leśniak-Jankowska potrafiła odtwarzanej postaci, wypowiadanym i wyśpiewywanym tekstom, nadać odpowiednią wagę, podkreślić ich symboliczność i ponadczasowość. (Anna Woźniakowska „Dziennik Polski”, 17 lutego 2009)
