Jednym z pierwszych symboli świąt Wielkanocnych jest Palma (Palemka). W przeddzień Niedzieli Palmowej kilka słów o polskich, tradycyjnych palemkach.
Palemka symbolizuje liście prawdziwych palm, którymi witano Jezusa podczas jego tryumfalnego wjazdu do Jerozolimy.
W tradycji polskiej, liście palmy, których niestety w naszym kraju nie znajdziemy, zostały zamienione wierzbowymi gałązkami. Drzewu temu już w czasach pogańskich przypisywano cudowne właściwości. Pojawiające się wczesną wiosną „wierzbowe kotki” na zupełnie gołych gałązkach stały się w tradycji ludowej symbolem witalności i życia. Na Niedzielę Palmową gospodynie tworzyły palemki – niewielkie wiązanki wierzbowych gałązek, dekorowanych bukszpanem i kolorowymi dodatkami np. kwiatami z bibuły czy kolorowymi wstążkami.
Poświęcona palemka przyniesiona do domu miała zapewniać mu szczęście. Umieszczano ją za świętym obrazem lub pod okapem. Zgodnie z tradycją miała wypędzać choroby, chronić dom przed pożarem i złymi mocami. Jej zadaniem było gwarantowanie powodzenia domowi, w którym się znajdowała.
Palemka poświęcona w niedzielę Palmową powinna być w domu przechowywana, aż do Wielkiej Soboty kolejnego roku, kiedy to zostaje zaniesiona do kościoła i tam spalona w ognisku podczas święcenia ognia.
W Polsce jeszcze w latach dwudziestych poprzedniego wieku panowała tradycja, nakazująca pierwszej osobie, która wstała w Niedzielę Palmową, uderzenie domowników palemką. Równocześnie można było usłyszeć tradycyjną rymowankę: „Palma bije, nie zabije, za tydzień wielki dzień, za sześć noc -Wielkanoc”.