Trzy dni Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i zmartwychwstałego (św. Augustyn) stanowią trzy etapy jednego wydarzenia zbawczego (Pascha Chrystusa), które nawzajem się warunkują i uzupełniają. To jedno misterium paschalne jest podstawowym fundamentem Kościoła.
Krzyża i zmartwychwstania (śmierci i życia) od siebie oddzielić nie można.
Wielka Sobota jest dniem, w którym nie odprawia się Mszy św. ani innych nabożeństw. Wierni nawiedzają Grób Pański, pamiętając, że Grób ten opromienia obecny pod osłoną chleba Uwielbiony i Zmartwychwstały Pan.
A myślą przewodnią Wielkiej Soboty wyraził św. Augustyn:
„Głosimy Chrystusa za nas ukrzyżowanego. Głosimy Go nie trwożąc się, ale radując, nie wstydząc się, lecz chlubiąc się z Niego”.
Ten właśnie tytuł chwały dostrzegł św. Paweł Apostoł i wszystkim go zalecał. Znając wiele boskich i wspaniałych rzeczy, które głosił o Chrystusie, nie powiedział, iż chlubi się z tych zdumiewających cudów, jakie w Nim widzi, że On będąc Bogiem równym Ojcu stworzył świat, a będąc człowiekiem, jak my, rozkazywał temu światu. Oświadczył natomiast: „Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa”.
Dopiero wieczorem rozpoczyna się Wigilia Paschalna. Noc paschalną rozjaśnia zmartwychwstały Chrystus. Jest to naprawdę Wielka Noc, bo tu dokonuje się mocą Ducha Świętego najważniejsze wydarzenie w dziejach świata i ludzkości. Jest to przejście (pascha) Chrystusa ze śmierci do nowego życia przez zmartwychwstanie. Ośrodkiem liturgii są dwa sakramenty: chrzest i Eucharystia. Cała dynamika Nocy Paschalnej koncentruje się wokół nowego życia w Chrystusie, dlatego też cała jej liturgia pełna jest symboli, wśród których są: światło – słowo – woda i uczta
Autor: Ks. Krzysztof Pryputniewicz
